Diagnoza zespołu rówieśniczego

obowiązkowe

Nabycie umiejętności diagnozowania relacji interpersonalnych w zespole rówieśniczym, interpretowania wyników badań, reagowania na nieprawidłowości oraz przezwyciężanie trudności wychowawczych w klasie/zespole prowadzące do optymalizacji środowiska edukacyjnego-wychowawczego w przedszkolu i klasach I–III szkoły podstawowej przy współpracy z rodzicami/opiekunami i specjalistami.

w sali

Celem zajęć jest:

- zdobycie przez studentów wiedzy dotyczącej technik diagnozowania potrzeb i możliwości poszczególnych uczniów i zespołów rówieśniczych (środowisko przedszkolne, szkolne, koleżeńskie);

- zdobycie umiejętności analizowania, interpretowania wyników badań;

- zdobycie umiejętności przezwyciężania problemów mogących pojawić się w zespole rówieśniczym,

w tym:

- zbadanie relacji interpersonalnych;

- zbadanie i przezwyciężanie trudności wychowawczych w klasie, zespole (min. niezgrana, niezdyscyplinowana, skonfliktowana klasa/zespół, rywalizacja, ściąganie, niska motywacja do nauki, złość i inne) oraz sposobów oddziaływania i wspierania wszechstronnego rozwoju przez zabawę czy np. aktywność czytelniczą;

- zdobycie informacji o sposobach efektywnej współpracy z rodzicami i specjalistami.

Podczas zajęć nastąpi też przypomnienie modeli ujmowania procesu wspierania rozwoju dziecka obejmujące podejścia behawioralne (skupiające się na modyfikacji zachowań przez nagrody i kary), konstruktywistyczne (oparte na aktywnym tworzeniu wiedzy przez dziecko poprzez doświadczenia) oraz emancypacyjne (podkreślające rozwój autonomii i krytycznego myślenia).

Chojak M. (2021) Nauczycielska diagnoza pedagogiczna w przedszkolu i w szkole, Wydawnictwo Difin SA, Warszawa

Łobocki M. (2011) Metody i techniki badań pedagogicznych, „Impuls”, Kraków

Łobocki M. (2007) Wprowadzenie do metodologii badań pedagogicznych, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków

Paszkiewicz A. (2019) Trudne sytuacje w klasie szkolnej – identyfikacja, propozycje rozwiązań, Wydawnictwo Difin SA, Warszawa

Rzeszotek M. (2018) Sukces wychowania. Jak budować dobre relacje w grupie. Poradnik dla nauczycieli, trenerów i pedagogów, Wydawnictwo Difin SA, Warszawa

Literatura dodatkowa

Danilewska J. (2002) Agresja u dzieci. Szkoła porozumienia, WSiP S.A., Warszawa

Ekiert-Grabowska D. (1982) Dzieci nieakceptowane w klasie szkolnej, WSiP, Warszawa

Gordon T. (2000) Wychowanie bez porażek w szkole, Instytut Wydawniczy „Pax”, Warszawa

Socjoterapia (1999) red. Sawicka. K, Wydawnictwo CPP-P MEN, Warszawa

Wawrzyniak-Beszterda R. (2002) Doświadczenia komunikacyjne uczniów w czasie lekcji. Studium empiryczne, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków

W ZAKRESIE WIEDZY ABSOLWENT ZNA I ROZUMIE:

C.W1. zróżnicowanie modeli ujmowania procesu wspierania rozwoju dziecka lub ucznia, w tym behawioralnego, konstruktywistycznego, emancypacyjnego; zadania edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej w zakresie wspierania rozwoju dziecka lub ucznia; proces adaptacji dziecka w przedszkolu i ucznia w szkole; strategie stymulowania aktywności poznawczej dziecka lub ucznia, zasady wykorzystywania zabawy do stymulowania rozwoju dziecka oraz rolę inicjacji: czytelniczej, teatralnej, muzycznej, plastycznej i technicznej;

C.W2. zasady organizacji optymalnego środowiska edukacyjnego w przedszkolu i klasach I–III szkoły podstawowej: możliwości wykorzystania w codziennej praktyce edukacyjnej różnorodnych sposobów organizowania środowiska uczenia się i nauczania, organizację środowiska wychowawczego przy uwzględnieniu specyficznych potrzeb i możliwości poszczególnych dzieci, uczniów lub grup, a także potrzebę wykorzystywania w pracy z dzieckiem lub uczniem informacji uzyskanych na jego temat od specjalistów, w tym psychologa, logopedy, pedagoga, lekarza, oraz rodziców lub opiekunów;

W ZAKRESIE UMIEJĘTNOŚCI ABSOLWENT POTRAFI:

C.U4. planować, realizować i oceniać efekty spersonalizowanych strategii i programów kształcenia i wychowania z nastawieniem na integralny rozwój dziecka lub ucznia;

C.U5. organizować zabawy i zajęcia stymulujące aktywność poznawczą dzieci lub uczniów, wspólnotowe i kooperacyjne uczenie się, angażujące emocjonalnie, motywacyjnie i poznawczo wszystkie dzieci lub uczniów, wspierać ich adaptację do uczenia się we wspólnocie oraz identyfikować spontaniczne zachowania dzieci lub uczniów jako sytuacje wychowawczo-dydaktyczne i wykorzystywać je w procesie edukacji;

W ZAKRESIE KOMPETENCJI SPOŁECZNYCH ABSOLWENT JEST GOTÓW DO:

C.K3. budowania relacji wzajemnego zaufania między wszystkimi podmiotami procesu wychowania i kształcenia, w tym rodzicami lub opiekunami dziecka lub ucznia, oraz włączania ich w działania sprzyjające efektywności edukacji;

C.K4. efektywnej współpracy z nauczycielami, specjalistami, w tym psychologiem, logopedą, pedagogiem, lekarzem, i rodzicami dzieci lub uczniów oraz innymi członkami społeczności przedszkolnej, szkolnej i lokalnej na rzecz dzieci lub uczniów i zapewnienia jakości pracy przedszkola lub szkoły.

SPOSOBY WERYFIKACJI EFEKTÓW UCZENIA SIĘ:

bieżąca ocena wynikająca:

- z zaangażowania w dyskusję podczas zajęć,

- znajomości literatury tematu,

- aktywności i prac podczas ćwiczeń,

- obecności na zajęciach;

- egzamin końcowy pisemny.

Zaliczenie przedmiotu: na podstawie ćwiczeń.

Warunkiem przystąpienia do egzaminu jest aktywność i obecność na zajęciach (w przypadku przekroczenia dopuszczalnego limitu nieusprawiedliwionych nieobecności student zobowiązany jest do realizacji dodatkowych zadań zleconych przez prowadzącego).

Bilans punktów ECTS

Obecność na zajęciach obowiązkowa (dopuszczalne dwie nieobecności) 1 ECTS

Bieżąca aktywność wynikająca ze znajomość literatury tematu, wykonywanie ćwiczeń i prac zleconych podczas zajęć 2 ECTS

Egzamin końcowy pisemny 2 ECTS

Suma 5 ECTS

Egzamin pisemny - 3 pytania

100 pkt – ocena 5, b. dobra;

80 pkt – ocena 4, dobra;

60 pkt – ocena 3, dostateczna;

poniżej 60 pkt – niedostateczna.